Saímos pola mañá cedo en voo de Vietnam Airlines dende Hanoi con destino ao aeroporto nacional de Hue. O noso seguinte destino é a zona centro de Vietnam: a cidade de Da Nang, a terceira máis populosa do país, e a cidade de Hue e a vila de Hoi An (respectivamente a escasas tres horas ao norte e corenta e cinco minutos ao sur de Da Nang).

Tanto Hue como Hoi An teñen acadado a declaración de Patrimonio da Humanidade pero ata aí chegan as comparativas entre ambos destinos. Hue parece ter vivido mellores tempos. Hoi An está na crista da onda.

Hue é unha cidade grande e con pouco sabor que resume os seus encantos á unha cidadela en proceso de restauración dentro da súa zona urbana e a unha serie de templos e tumbas mandadas construír polos últimos emperadores Nguyen cando Hue funcionou como capital imperial. Sen dúbida, o máis interesante son as tumbas de finais do século XIX e comezos do XX que se levantan a escasos quilómetros da cidade e poden ser visitadas ben en autobús ben en transporte combinado barco/bus incluíndo un paseo polo río do Perfume (de novo a arte en colocar nomes pouco relacionados coa realidade).

O primeiro dia dedicámolo a visita-la cidadela. Todo é obra dun proceso de reconstrución tras os bárbaros bombardeos estadounidenses e aínda falta moito por reparar. Despois de ter visitado este tipo de recintos imperiais, de cidades prohibidas, na China e Corea, a cidadela de Hue, tanto pola data de construción como pola escasa importancia do seu patrimonio, ten pouquiño que achegar. É máis ben unha visita aconsellable para aqueles que non teñan visitado nunca este tipo de recintos. Para empeorar a situación, o ceo decide abrir a billa e botar toda auga acumulada en días e semanas. Nas miñas numerosas andainas por Asia non vira unha choiva monzónica deste xeito. E non quería parar. Son 24 horas de choiva intensa e continua que fixo qué as nosas visitas naufragaran.

O segundo día apuntámonos a un tour combinado barco/bus. As visitas en Vietnam gustan de ser enriquecidas con paradas en tendas a comisión e outros atractivos de segundo nivel. Aínda así gozamos co día. A choiva desapareceu totalmente e o paseo polo río resultou máis largo e agradable do esperado. Iso si, de recendos perfumados “ná de ná”. Deixámonos sorprender por tumbas de estilos moi variados e atrevidas arquitecturas. Das tres principais, o dispendio de fantasía da tumba de Khai Dinh, o penúltimo dos emperadores de Vietnam, con mestura de estilo europeo e vietnamita é a que nos deixa máis abraiados. Chámanos a atención as decoracións das paredes e, sobre todo, o dosel coa estatua do emperador baixo a que se agocha o seu enterramento a 18 m de profundidade. A tumba do emperador Minh Mang destaca polos seus pavillóns e onírico xardín. Finalmente, a tumba de Tu Duc, o emperador que tivo 104 esposas, innumerables concubinas pero ningún fillo, é a máis popular pero tamén a menos espectacular dende o meu punto de vista.

 

Polo resto, Hue pasa sen pena nin gloria. Unha zona de hoteis, tendas e restaurantes en horas moi baixas para unha cidade que ao noso entender non cativa ao viaxeiro.

Hoi An é a outra cara da moeda. Evidentemente Hoi An tiña unha boa base: un centro comercial, un importante porto que chegaría a converterse nun dos principais do sueste asiático. Hoi An, tamén coñecida en tempos como Faifoo, arrexuntaba chineses, tais, xaponeses, españois, portugueses, holandeses, indios e unha chea doutras nacionalidades para fomenta-lo comercio dende e cara á China. Hoi An é a vila ou pequena cidade máis pintoresca e bela de Vietnam que tivo a sorte de manterse no tempo coas únicas agresións provocadas polas por outra parte numerosas inundacións. É un xogo de palabras sinxelo pero Hoian é unha auténtica xoia. O seu empresariado turístico soubo poñer en valor a arquitectura e o encanto das súas construcións. Tendas e restaurantes con moito gusto que sabiamente revalorizan as arquitecturas vernáculas.

De camiño de Hue a Hoi An atravesamos a megalópole de Da Nang e nese momento decidimos evita-la cidade e facer base en Hoi An. Ao chegar ao vello porto comercial confirmamos a nosa decisión e alí quedamos catro días. Da Nang é unha gran cidade, incómoda pero ben urbanizada para os estándares vietnamitas. Grandes avenidas e unha praia moi longa de case 30 km que chega ata Hoi An. Pero Da Nang escasea de atractivos, dun barrio antigo no que apeteza perderse, e a praia converteuse nestes últimos anos nunha urbanización continua de macro hoteis coido que coa finalidade de ser un novo destino de praia para os habitantes do sur da China, HK e Macau.

Pasamos catro días en Hoi An e porén o seu exceso de oferta e o feito de ser o destino máis saturado de Vietnam, caemos namorados aos seus pés. Visitaremos todos os seus atractivos, entraremos a ollar nas mellores tendas e gozaremos inmensamente coa gastronomía local. Hoi An é famoso polas súas clases de cociña vietnamita e pola súa oferta en restauración. Faremos un percorrido gastronómico polos restaurantes da lenda local: Ms Vy. Unha emprendedora muller que foi abrindo paulatinamente algúns dos mellores restaurantes da vila: The Market, Morning Glory, Mermaid, Cargo Club…

Probamos os tres primeiros e non temos máis ca unha palabra: delicioso. Dámoslle a máxima puntuación ao Morning Glory ao que acudimos en dúas ocasións. Absolutamente recomendable, por prezos entre 10 e 15 €/persoa dámonos un auténtico festín para os sentidos coa fusión de sabores e matices tanto occidentais coma vietnamitas. Moitos restaurantes de Hoi An estaban baleiros ou con poucos comensais pero Morning Glory era a excepción.

Un dos días facemos a visita ao complexo de covas cársticas e templos das coñecidas como Montañas de Mármore, cinco pequenos outeiros que sobresaen da chaira próxima a Da Nang. Entre os outeiros esténdese unha poboación dedicada a traballos, sobre todo esculturas de gran tamaño, feitos co mármore extraído nun principio das montañas e que agora importan da China. Toda unha agradable sorpresa. Ese mesmo día cruzamos Da Nang en varias ocasións para visitar o museo de escultura da civilización hinduísta cham que ocupou esta parte do país. Tamén pasamos unhas horas na Praia da China, é dicir a praia de Da Nang, famosa por ser onde os soldados americanos descansaban entre batallas contra as tropas do vietcong. O calor abafante fainos entender que os vietnamitas veñan tan só pola mañá cedo e a última hora da tarde. A sensación térmica é insoportable. Os paseos por Da Nang confírmanos o seu escaso interese.

Noutra ocasión faremos unha escapada ás illas Cham, a media hora en motora do porto exterior de Hoi An. As illas dan o xusto para facer un break de praia sen moito máis que facer. Chegamos á mesma hora que as hordas locais por ser domingo. Na praia estábase ben . A única curiosidade que nunca vira son as cestas calafateadas utilizadas para a pesca de proximidade. O resto, prescindible.

Deixamos para outra visita as ruínas da antiga capital cham en My Son. Precisabamos dun pouco de repouso.