Casa museo de Jim Thompson.

A viaxe estaba condicionada dende o principio polo feito de querer rematar en Bangkok. Esta é a oitava vez que visito a cidade pero Bruno estivo tan só nunha ocasión e deixouse engaiolar pola vibrante actividade desta metrópole. A intención era, xa que non podiamos gozar da praia durante o noso percorrido, deixar para o final polo menos tres días preguizosos nos que evitar citas ineludibles, visitas turísticas de obrigado cumprimento e deixarse durmir ata que prestara.

Como ten mudado esta cidade dende a miña primeira viaxe por Tailandia hai xa máis de vinte cinco anos! Para ben e para mal. Atopamos unha cidade moito máis limpa e ordenada, cun complexo sistema de transporte público e unha poboación que ten mellorado notablemente o seu poder adquisitivo e nivel de vida.

A parte negativa é que polo camiño deixaron gran parte da esencia de Bangkok. Os famosos tuk tuk, aquelas motos de tres rodas para transporte de viaxeiros (e de calquera outra cousa a transportar) que inundaban literalmente as rúas da cidade, comezan a ser unha rareza dedicada á persecución de turistas con tarifas abusivas. Sempre pedían moito máis do que custaba a carreira pero podíase negociar. Agora compensan as tarifas dos taxis, máis cómodos e con aire acondicionado. Desgraciadamente os klongs, as canles de auga que facían a función de rúas, están a ser enchidos e desecados pasando a ter unha presenza circunstancial. É verdade que moitos destes klongs convertéronse en cloacas olorosas e insalubres, pero o camiño máis interesante pasaba por recuperalos e potencialos. Por outra banda, a intensa vida nas rúas vai sendo substituída por unha colección de asépticos rañaceos e centros comerciais. Pero o peor de todo son sen dúbida os insufribles atascos que sofre a cidade a todas horas. Mellor coller o metro se é que hai unha estación de man. O progreso seica ten que ser así… E se falamos dos prezos atopamos un destino que vai encarecéndose progresivamente pero aínda moi interesante para os estándares españois.

O metro e o seu sistema de vixilancia a raíz dos atentados.

Pero o que non mudou, menos mal, é a noite. Segue a ser excesiva. Quizais de máis. Coincidimos en fin de semana e os lugares de copas e discotecas están completamente ateigados. Non estou a falar dos locais con connotacións sexuais tan habituais desta cidade senón daqueles onde a poboación local e os turistas conflúen para botarlle un baile e, ás veces tamén, intimar unha chisca.

Por contra, atopamos as rúas do mítico mercado nocturno de Patpong case baleiras. Patpong é onde vai todo turista que pase por Bangkok, ben a botar unha ollada os postos de rúa cheos de imitacións de duro regateo, ben a esculcar os bares de rapazas bailando sobre as barras ou aqueles outros un pouco máis agochados onde as mesmas rapazas xogan a sutilezas cos seus órganos sexuais. Nunca vira Patpong tan falto de visitantes. Supoño que é o efecto do último atentado de agosto no templo de Erawan a tan só dúas paradas de metro desta rúa.

Casa museo de Jim Thompson.

Khaosan Road, meca mochileira.

Atascos de infarto en Bangkok.

Pasamos tres días a ritmo lento. A única nova visita para Bruno será a casa-museo de Jim Thompson, aquel americano que fixo famosa a seda tailandesa a nivel mundial e rematou os seus días cunha misteriosa desaparición nas Cameron Highlands de Malaisia. A casa está nun precioso xardín rodeada polos novos rañaceos. Tamén damos unha volta por Khaosan Road, unha rúa de apenas 400 m na que hai máis de trinta anos abriron un hotel baratiño e logo outro e outro para rematar sendo a meca de mochileiros e viaxeiros durante moitos anos. A rúa segue chea de postos, tendas de confección de roupa, oficinas de cambio de moeda, hoteis e restaurantes económicos. Pero eu desta vez sentín certo cheiro a reseso. Coido que os tempos de Khaosan están a pasar.

A gran sorpresa da nosa estadía será o mercado de Chatuchak, o mercado das fins de semana. Nas miñas anteriores viaxes nunca escoitara falar deste mercado, como é posible? Será por casualidade, vendo que facer o domingo pola mañá, que descubrimos a existencia de Chatuchak. Publicitado como o maior mercado do mundo con 8.000 postos de venda, paga realmente a pena. Visitamos moita tenda interesante con artesanía e souvenirs de maior calidade que no resto de mercados da cidade e incluso prezos máis axeitados. Un público variado de turistas e locais, aire relaxado e algún bar musical con dj e ambiente mozo e cosmopolita. Cargamos en compras visto o escaso interese da rechamante artesanía vietnamita. Un plus da viaxe que apuntamos na nosa axenda para a próxima visita a Bangkok.

Bar musical no mercado de Chatuchak.

Deixo este link onde podedes atopar información sobre Chatuchak e de paso dos mellores sitios para mercar na cidade:

http://www.bangkok.com/shopping-top10-experiences.htm

Dicimos un adeus a esta viaxe despois de 28 días de percorrido polo sueste asiático de Hong Kong a Bangkok. Dicimos un ata logo a Bangkok e a Asia, esa parte do mundo á que sempre volveremos.