Facemos unha entrada infernal en Bogotá. Os vinte e cinco quilómetros que marcan os sinais dende a Catedral de Sal convértense en cincuenta medidos polo contador do coche. Tardamos dúas horas e media en chegar ao noso hotel das que unha gran parte corresponden a un tremendo atasco de entrada na capital. Pecamos de inconscientes ao chegar de noite a unha gran megalópole na que non é doado conducir e da que descoñecemos case todo. Ademais, hoxe e venres e o próximo domingo será o plebiscito sobre a firma da PAZ entre o Goberno Colombiano e o grupo terrorista das FARC. Ao igual que ocorreu en Cartaxena de Indias, este sábado haberá lei seca dende as seis da tarde e os locais nocturnos permanecerán pechados na súa inmensa maioría. Sabiamos todo isto pero non reflexionamos sobre que este venres e a estas horas todo Bogotá e os coches dos seus oito millóns de habitantes estarían ocupando as vías da cidade. Un auténtico pesadelo!
Andes
De Bucaramanga a Bogotá – A ruta das cidades españolas
Saímos a media tarde de Cartaxena de Indias, de novo coa compañía Viva Colombia, cara ao aeroporto da capital do departamento de Santander: Bucaramanga, ou Buca como a chama a poboación local. Buca é unha cidade importante que supera os 500.000 habitantes e ofrece un aspecto saneado, limpo e bastante ordenado. Pero a pesar de que a súa fundación se remonta ao ano 1622, a súa arquitectura colonial e o seu legado patrimonial perdéronse hai xa moito tempo. A cidade ten un aspecto novo e non ofrece maior interese que ser un lugar de paso para visita-la aldea veciña de San Juan de Girón ou para alugar un coche, como é o noso caso, e comezar un itinerario que nos levará ata Bogotá atravesando algunha das vilas coloniais máis fermosas do país.
Polo Caribe Colombiano, dende Santa Marta a Cartaxena de Indias
Voamos entre Medellín e Santa Marta coa compañía aérea, colombiana e de baixo custo, “Viva Colombia”. O nome, certamente folclórico, pode crear unha expectativa negativa sobre a compañía que, con todo, ofrece un servizo moi razoable e sen tanta tensión á hora de facturar como pode provocar Ryanair en Europa.
O pequeno aeroporto de Santa Marta está nun bonito recuncho á beira do mar pero resulta algo confuso polas obras que se están a executar para a súa ampliación. Saímos directamente ao exterior, sen pasarela, e recibimos unha labazada de calor esaxerada e agravada por unha humidade moi pegadiza.
Guatapé, arte popular en Colombia
Todo comezou hai case un século cando o guatapeño José María Parra Jiménez decidiu aprender técnicas e tendencias artísticas para decora-las franxas inferiores das fachadas da súa poboación natal. José María, coñecido polos alcumes de Chepe e Hacedor de Zócalos, quería deste xeito protexe-los edificios das humidades que viñan do chan, e tamén da sucidade que provocaban as galiñas e outros animais, así como do deterioro causado polos rapaces do lugar cando xogaban nas estreitas rúas da vila.
Medellín (Unha cuestión de morbo)
Levo doce días de traballo intenso e sen apenas descanso cando saio de vacacións para Colombia. Nesta ocasión acompáñanme os meus amigos de Vigo, Chelo e Fernando, e Alex, un francés de orixe alxeriano que traballa para British Airways e reside a tempo parcial entre Barcelona e João Pessoa (nordeste brasileiro). Alex está percorrendo ao mesmo tempo Panamá e Costa Rica polo que se vai incorporar ao noso itinerario na cidade de Cartaxena de Indias para, despois, continuar con nós ata o remate da viaxe.
Isla de Chiloé ou como sentir Galicia en Nueva Galicia
Hai dous anos e medio, durante unha travesía en barco dende Puerto Natales ata Puerto Montt, pasei a carón da illa de Chiloé, na Patagonia chilena, e escoitei “esa chamada” que transmiten algúns destinos especiais. Naquel momento, ollando as súas costas, sentín que había algún tipo de conexión entre aquela terra e a miña persoa. Esta primeira impresión viríase confirmar cando os meus compañeiros de navegación me recomendaron con moita insistencia que volvese con máis tempo e non deixase de visitar ese bonito recuncho de Chile.
Xa na casa e lendo sobre Chiloé descubrín que o seu primeiro nome, aínda que nunca oficial, foi Nueva Galicia. As razóns para escoller este nome parecen de peso xa que, por unha parte, os primeiros exploradores deste territorio consideraron que a paisaxe era moi parecida á galega e, por outra, o Gobernador de Chile nese momento, Rodrigo de Quiroga, era de orixe galaica.
Neuquén e Rosario, o soño crebado das cidades arxentinas
Son consciente de que nin Neuquén nin Rosario son dous destinos habituais para un viaxeiro español que decida coñecer a Arxentina. É obvio que eu tampouco serían quen de visitar estas cidades de non ser por mor do meu traballo.
NEUQUÉN
Despois de pasar a noite en Bos Aires tomo o primeiro voo ao pequeno e novo aeroporto de Neuquén, onde aterro antes das oito da mañá. Nada mais saír á rúa sinto a baixada de temperatura, case invernal. E o vento, forte e incómodo.
Neuquén, capital da provincia do mesmo nome, é considerada a primeira cidade da Patagonia Arxentina cunha poboación superior aos 250.000 habitantes se contamos coa súa aglomeración urbana, incluída a veciña vila de Cipolletti, xa na provincia de Río Negro. Neuquén é ademais unha cidade rica, a cidade do petróleo, famosa polo seu xacemento Centenario perforado por uns 111 pequenos pozos de extracción. E coa segunda reserva de gas fósil a nivel mundial.
Ruta das Sierras Pampeanas e das Estancias Xesuíticas da rexión de Córdoba
E tiña que ser! No meu post do pasado día 18 de outubro xa prometía que na miña próxima visita a Córdoba (Arxentina) non podería deixar de coñecer as serras que se estenden cara ao oeste da cidade nin tampouco un dos poucos “Patrimonios da Humanidade” declarados pola Unesco en Arxentina coñecido como a ruta das Estancias Jesuíticas, un total de cinco edificios monumentais espallados polo sur e, sobre todo, polo norte da urbe cordobesa.
Coido que non é un segredo que non teño moita simpatía pola segunda megalópole de Arxentina, os motivos xa foron explicados anteriormente. É por esa razón que debía pegar unha visita aos atractivos polos que a rexión de Córdoba é coñecida e entender que atraía desta zona a moitos turistas arxentinos e incluso a algúns estranxeiros. E a verdade é que a rexión de Córdoba non me defraudou, dende logo que non.