Leito vello do río Motława no que destaca o edificio de “A Grúa”
Hai xa uns anos estiven en Gdańsk e nesta nova visita corroboro que a miña primeira impresión era válida: Gdańsk é a cidade con máis encanto de Polonia. Polo menos para min. Ten unha personalidade mellor definida que a sobrevalorada Cracovia e máis atractiva cá de Wroclaw ou Poznan.
Canal Cenral e barcos moliceiros en Aveiro
É esta unha escapada de fin de semana perfecta para ser realizada dende calquera das cidades galegas e tamén para os que habitan a franxa oeste de Castela-León e a franxa norte de Estremadu-ra. E, por suposto, dende as cidades da metade norte de Portugal.
Casas a raias na poboación de Costa Nova
El Sabinar ou bosque de sabinas
O teoricamente hotel máis pequeno do mundo en Las Puntas
A illa máis occidental e meridional das Canarias. A máis pequena en superficie (286 km²) e a menos poboada con pouco máis de 10.000 habitantes. A de máis recente formación como territorio. Tamén, a que ofrece menos posibilidades para chegar ata ela. Unha illa de récords.
As súas praias poden contarse cos dedos das mans. En xeral son calas de difícil acceso nas que o océano Atlántico bate con forza. O que predomina é o cantil difícil e inhóspito formado pola fronte das coladas de lava arrefriadas no seu contacto co mar. A climatoloxía é máis fría e húmida que noutras illas do arquipélago. Malia estar á mesma latitude que o deserto do Sáhara, a cor predominante é a verde. Se comparamos ElHierro con illas como Lanzarote e Fuerteventura constatamos que non teñen nada que ver, coma se estivesen a miles de quilómetros unhas da outra.
O título deste post ten moito de verdade. Vén a conto de que o slogan turístico desta illa é dende hai moitos anos “A Illa Bonita”. E así como hai moitos adxectivos turísticos que non se axustan á realidade, neste caso podo dicir que a realidade da Palma dá máis do que promete.
Son moitos os prexuízos á hora de valorar as sete illas canarias como destino das nosas vacacións. Son ben consideradas cando se anda á procura dun lugar aceptablemente cálido e non lonxe da casa de cada un, un destino cun prezo máis ou menos razoable que nos permita gozar duns días de sol e praia aos que engadir algunha excursión interesante.
Aldea de San Andrés
Como xa manifestei en repetidas ocasións, son un namorado das escapadas de inverno. Nesa época do ano é cando os lugares mostran a súa esencia nun estado máis puro. O que se perde polo peche de servizos por fóra de tempada ou por falta de animación, gáñase en tranquilidade, en mellores prezos e na sensación de estar a ver as cousas coma realmente son. É por esa razón que todos os anos tentamos facer dúas escapadas invernais, unha por España e outra por Europa, ademais de múltiples, pero curtas, escapadas por Galicia.
Vistas de Picos de Europa dende o mosteiro de Santo Toribio de Liébana
Este ano é Bruno quen decide que o noso destino sexa Cantabria. Eu xa tiven varias oportunidades de visitar esta rexión e nesta ocasión nin sequera a barallaba como unha posibilidade. Tiña outros destinos en mente como as bisbarras do sur da provincia de Salamanca ou a Serra de Grazalema, entre Cádiz e Málaga, ou a propia cidade de Málaga que está a beneficiarse de importantes investimentos para mellorar a súa oferta. Pero Bruno nunca estivo en Cantabria e, pola miña parte, …a quén non lle peta volver a unha Comunidade que promete unha boa oferta de natureza ademais de vilas e aldeas entre as mellor conservadas de España?
Principia unha viaxe mixta por Dinamarca na que vou mesturar xornadas de traballo con días de lecer, un pequeno percorrido que me vai levar dende o corazón da Península de Iutlandia (Jylland en danés) ata Copenhague, pasando pola cidade de Odense na illa de Fionia (Fyn).
Unha semana fóra da casa en cuxa organización mandan as necesidades do meu traballo, de tal xeito que o tempo dedicado a cada unha das tres cidades vai ser inverso aos atractivos e interese de cada unha delas.
Peirao de Nyhavn en Copenhague
Escolla do representante de Dinamarca para o Festival de Eurovisión
Barcas e cor na praia de Tarrafal
Igrexa de Nossa Senhora do Rosário na Cidade Velha
A illa de Santiago era, nun principio, un dos catro destinos previstos na nosa viaxe por Cabo Verde, ata que mudamos de idea durante a espera na terminal do aeroporto da Praia, na escala entre São Vicente e Boavista. Ese día decidimos cambiar de rumbo, mercar un novo billete e rematar a nosa estadía, en lugar de en Santiago, na illa do Fogo. A razón…, Santiago é a illa máis poboada e caótica do arquipélago ademais de sufrir dunha elevada deterioración urbanística. E as festas de Nadal parecían pedir algún lugar máis agarimoso e familiar.
Comezo este post recoñecendo a miña preguiza á hora de manter ao día o meu blog. O inverno e a primavera foron intensos tanto por mor do meu traballo coma polos moitos compromisos persoais, e estas narracións viaxeiras foron quedando esquecidas á espera de mellores tempos.
Ben, amigos, os tempos son chegados e retomo o ritmo coa viaxe do pasado Nadal ás illas de Cabo Verde. A partir de agora prometo ir máis lixeiro e nos próximos días recibiredes unha chea de anécdotas viaxeiras.
Camiño da Praia de Varandinha
Despois das illas de Santo Antão e São Vicente dirixímonos cara á de Boavista, clasificada tanto no grupo de illas de praia (xunto con Maio e Sal) como no das illas de Barlovento. Boavista ten un dos aeroportos máis activos do arquipélago conxuntamente co de Sal, São Vicente e Santiago; a diferenza entre eles estriba no tipo de tráfico que reciben. Mentres os aeroportos de São Vicente e de Santiago son hubs de voos domésticos e internacionais (Amsterdam, París, Lisboa, Dakar, Bissau, Fortaleza e Recife en Brasil) para dar servizo aos emigrantes caboverdianos espallados polo mundo e a aqueles viaxeiros individuais que prefiren descubri-las illas por si mesmos, Boavista e Sal son terminais especializadas en voos de compañías chárter con procedencias europeas tan variadas como Lyon, Colonia ou Manchester e centradas en pasaxeiros que veñen a gozar dunhas vacacións exclusivamente de sol e praia.
