Para consultar a primeira parte desta viaxe ve-lo linkAmando Myanmar I
Xa pasaron catro días dende que chegamos a Myanmar, dous deles en Pyin oo Lwin, a antiga capital estival durante o Protectorado Británico, e outros dous en Mandalay e arredores. Agora toca seguir camiño en dirección sueste para coñecer o que posiblemente sexa o destino máis especial de Myanmar, un lugar que non deixa a ninguén indiferente: o Lago Inlé.
Este ano decidimos que as vacacións de verán sexan en pleno outono, do 14 ao 31 de outubro. Moitos menos tempo do acostumado con apenas trece días para o noso destino: Myanmar. Realmente pasaremos dezaoito días fóra da casa pero hai que descontar dúas xornadas para os voos de ida e volta e outros tres días e medio que imos dedicar a troulear na nosa ben querida Bangkok.
Despois de pasar uns días no Estado de Amazonas e no de Mato Grosso, sigo o meu itinerario ata a cidade de Brasilia, a capital do país e a sede do goberno do Distrito Federal. O Distrito Federal é a división administrativa de menor superficie do Brasil e o único dos seus vinte e sete territorios que non recibe o nome de estado.
Seica foi o estadista portugués Marqués de Pombal o primeiro en manifestar no século XVIII a necesidade de establecer a capital administrativa da colonia do Brasil nalgún punto do interior afastado da costa atlántica. Logo, a idea foi recollida na Constitución Republicana de finais do século XIX. E o nome “Brasilia” xa fora suxerido polo líder nacionalista José Bonifácio no ano 1821.
Crocodilo (iacaré) no Pantanal Norte do Mato Grosso
Unha nova viaxe ao Brasil e, tamén de novo, por razóns profesionais. Como xa fixen noutras ocasións, aviso de que ninguén tome o meu percorrido como un itinerario a imitar (ou si). A miña intención é que cada un xulgue se o que conto deses lugares os fai ou non interesantes para incluílos nunha vindeira viaxe polo país.
Como algunhas das miñas viaxes, esta tamén comeza por mor do meu traballo. Unha intensa viaxe de negocios que me levará dende São Paulo a cidades do sur do Brasil (Porto Alegre), do centro (Goiânia) e do nordés (Recife).
Como noutras ocasións, teño que comezar este post facendo unha aclaración sobre as diferentes viaxes que realizo ao longo do ano. Algunhas son de lecer e, polo tanto, son itinerarios moi pensados para poder ver todos aqueles lugares de cada país que son do meu interese. Outras son viaxes por razóns profesionais nas que aproveito o tempo libre para coñecer os lugares visitados. A esas viaxes tamén podo engadir días suplementarios e pola miña conta, ben para ter tempo dabondo na cidade visitada ou ben para poder achegarme a algún destino próximo.
Igrexa de Nossa Senhora do Rosário na Cidade Velha
A illa de Santiago era, nun principio, un dos catro destinos previstos na nosa viaxe por Cabo Verde, ata que mudamos de idea durante a espera na terminal do aeroporto da Praia, na escala entre São Vicente e Boavista. Ese día decidimos cambiar de rumbo, mercar un novo billete e rematar a nosa estadía, en lugar de en Santiago, na illa do Fogo. A razón…, Santiago é a illa máis poboada e caótica do arquipélago ademais de sufrir dunha elevada deterioración urbanística. E as festas de Nadal parecían pedir algún lugar máis agarimoso e familiar.
Comezo este post recoñecendo a miña preguiza á hora de manter ao día o meu blog. O inverno e a primavera foron intensos tanto por mor do meu traballo coma polos moitos compromisos persoais, e estas narracións viaxeiras foron quedando esquecidas á espera de mellores tempos.
Ben, amigos, os tempos son chegados e retomo o ritmo coa viaxe do pasado Nadal ás illas de Cabo Verde. A partir de agora prometo ir máis lixeiro e nos próximos días recibiredes unha chea de anécdotas viaxeiras.
Camiño da Praia de Varandinha
Despois das illas de Santo Antão e São Vicente dirixímonos cara á de Boavista, clasificada tanto no grupo de illas de praia (xunto con Maio e Sal) como no das illas de Barlovento. Boavista ten un dos aeroportos máis activos do arquipélago conxuntamente co de Sal, São Vicente e Santiago; a diferenza entre eles estriba no tipo de tráfico que reciben. Mentres os aeroportos de São Vicente e de Santiago son hubs de voos domésticos e internacionais (Amsterdam, París, Lisboa, Dakar, Bissau, Fortaleza e Recife en Brasil) para dar servizo aos emigrantes caboverdianos espallados polo mundo e a aqueles viaxeiros individuais que prefiren descubri-las illas por si mesmos, Boavista e Sal son terminais especializadas en voos de compañías chárter con procedencias europeas tan variadas como Lyon, Colonia ou Manchester e centradas en pasaxeiros que veñen a gozar dunhas vacacións exclusivamente de sol e praia.