Vista de Fjällbacka e do arquipélago dende a meseta Vetteberget
Barrio de Mörhult ao norte de Fjällbacka
Para consultar a primeira parte desta viaxe ve-lo link Estocolmo – Enriba e embaixo
É posible que este post non interese a moitos dos lectores desta bitácora se temos en conta que a única finalidade desta viaxe é coñecer de primeira man a poboación de Fjällbacka na costa occidental de Suecia.
Casa do Concello de Estocolmo dende Riddarholmen. Cidade Vella (Gamla Stan)
Estación de metro de Solna Centrum
É esta unha viaxe que comeza na capital sueca e remata en Gotemburgo despois de pasar pola costa occidental de Suecia. O meu desprazamento ata Estocolmo xorde co gallo de encontros profesionais por mor do meu traballo. As visitas a Fjällbacka e a Gotemburgo son puro lecer froito da miña paixón pola obra da escritora sueca Camilla Läckberg.
Seis días de viaxe que principian mal. O meu billete Santiago-Barcelona-Estocolmo coa compañía Vueling resulta estar mal emitido. Teño que regresar dende o aeroporto de Santiago á miña casa sen poder voar ate vinte e catro horas despois. Agora xa tan só teño cinco días por diante.
Outro ano escollemos a principal fin de semana do Entroido para pasala en Ourense capital. Xa sabemos que nesas datas toda a provincia ourensá e parte de Galicia están a bulir coas actividades propias do carnaval, pero a espontaneidade da que, tanto en traxes como en actitude, fai gala esta cidade é marabillosa. E ben, o feito de que sexa a miña cidade natal tamén axuda unha chisca.
A festa comeza realmente o Xoves de Compadres, que este ano caeu a un de febreiro, e remata o mércores día catorce co Enterro da Sardiña. Nós chegamos para gozar da noite do venres que é coma unha preparación do que vai chegar un día despois. Unha noite relativamente tranquila sen apertos nin saturación nos locais.
Todo comezou hai case un século cando o guatapeño José María Parra Jiménez decidiu aprender técnicas e tendencias artísticas para decora-las franxas inferiores das fachadas da súa poboación natal. José María, coñecido polos alcumes de Chepe e Hacedor de Zócalos, quería deste xeito protexe-los edificios das humidades que viñan do chan, e tamén da sucidade que provocaban as galiñas e outros animais, así como do deterioro causado polos rapaces do lugar cando xogaban nas estreitas rúas da vila.
A consideración do que é arte ou deixa de selo é moi subxectiva. Non hai ningún manual que diga “ata aquí se pode chegar”. Por suposto que non quero entrar nestas disertacións, nin teño a capacidade requirida nin é obxecto deste blog. Pero as veces, viaxando, un atopa almas creativas e moi imaxinativas que contan cousas dun xeito particular.
Queridos lectores deste blog, tedes que perdoar o atraso deste último mes na publicación dos post correspondentes, pero decidín que as merecidas vacacións ían selo de verdade e que non me ía dedicar máis que a esquecer a miña vida cotiá. Enlacei a viaxe de Frankfurt coa escapada polo sueste asiático e andando itinerante resúltame moi complicado dedicarme a estas cousas. Agora levo un par de días na casa pero totalmente aparvado por causa do jet lag.
Zeil, principal rúa comercial da cidade.
Pero falemos de Frankfurt. Teño que recoñecer que non son un defensor desta cidade. É máis, por diversas razóns tanto de traballo como particulares é un destino que teño visitado nunha morea de ocasións. Nunca sentín nada especial e éme totalmente indiferente. Non é que me sinta mal en Frankfurt, non, pero tendo en conta que é unha das capitais financeiras (por non dicir “a capital”) de Europa, coido que peca de excesiva insipidez.
Teño que recoñecer que non me gusta a pintura africana en xeral, sobre todo cando pretende ser seria. Pero adoro os reclamos publicitarios de tendas e empresas que dun xeito naíf e ás veces moi infantil teñen unha forza que me engaiolan.
![IMG_1073[1]](https://i0.wp.com/cidadanmundo.blog/wp-content/uploads/2015/04/img_107311.jpg?ssl=1)