Cabanas no aloxamento Aloia Nature
Parque Natural Monte Aloia
Chegado recente da miña viaxe polo Brasil recibo unha sorpresa moi agradable. Ter bos amigos non ten prezo, e, se por riba, te agasallan cunha iniciativa como esta hailles que estar moi agradecido.
Mulleres da etnia himba no Macizo Brandberg e árbores petrificadas en Deadvlei
O noso paso por Namibia consiste nun itinerario de dez días que se corresponde coa segunda etapa dunhas vacacións de verán que comezan en Lesoto e rematan no sur de Suráfrica. Podedes ler as outras partes desta viaxe nos links Lesoto e No Sul de Suráfrica
No camiño a Katse Dam,mozos arroupados coas típicas mantas de Lesoto
Na cova de Motouleng, preto de Clarens (Suráfrica)
Lesoto é a primeira paraxe dunhas vacacións de verán que nos van levar por tres países do sur do continente africano.
Cando comentabamos cos amigos e coñecidos os destinos escollidos para este ano, todos sabían situar Namibia e Suráfrica no mapa. As dúbidas chegaban no intre de nomear Lesoto. Unha illa? (ehhh?) Unha rexión de Suráfrica? E moitos quedaban sorprendidos cando explicabamos que estabamos a falar dun país soberano, dun reino que soubo manter bastante ben a súa independencia malia funcionar coma un protectorado británico durante case un século (1868-1966).
O barco coa imaxe da Virxe durante a procesión do Carme
O post de hoxe vai ser curto. Quero falar dunha festividade de grande arraigamento e tradición en toda a Galicia costeira: a Festa da Virxe do Carme. Nosa Señora do Monte Carmelo – así é o seu nome menos popular – é unha das múltiples advocacións da Virxe María e unha figura de moita veneración á que se rende culto por toda a franxa marítima da nosa terra.
A Virxe do Carme non só é protectora de aldeas, vilas e cidades (case cen en toda España), é tamén a padroa do mar e dos homes do mar: pescadores, mariñeiros e mariños que forman parte da Armada Española.
Saíndo da Casa de Vodas
Vista da cidade dende o miradoiro do Kremlin
Había tempo que desexaba coñecer algo máis de Rusia alén das xa habituais visitas ás cidades de Moscova, San Petersburgo e ás súas correspondentes áreas de influencia. Hai moitos anos tiven a oportunidade de atravesar unha gran parte de país no mítico tren transmongol que une Moscova con Ulán Bátor, a capital de Mongolia, pero esta experiencia limitouse a catro días de contemplar as amplas chairas da estepa rusa, sen tempo para coñecer as cidades en ruta e sen ningún contacto coa poboación local.
Hai dous anos e medio, durante unha travesía en barco dende Puerto Natales ata Puerto Montt, pasei a carón da illa de Chiloé, na Patagonia chilena, e escoitei “esa chamada” que transmiten algúns destinos especiais. Naquel momento, ollando as súas costas, sentín que había algún tipo de conexión entre aquela terra e a miña persoa. Esta primeira impresión viríase confirmar cando os meus compañeiros de navegación me recomendaron con moita insistencia que volvese con máis tempo e non deixase de visitar ese bonito recuncho de Chile.
Xa na casa e lendo sobre Chiloé descubrín que o seu primeiro nome, aínda que nunca oficial, foi Nueva Galicia. As razóns para escoller este nome parecen de peso xa que, por unha parte, os primeiros exploradores deste territorio consideraron que a paisaxe era moi parecida á galega e, por outra, o Gobernador de Chile nese momento, Rodrigo de Quiroga, era de orixe galaica.
Puente del Alma
Distrito Palafítico de Pedro Montt en Castro
Saímos no primeiro voo da mañá Cajamarca-Lima da compañía LC Perú. O voo é puntual e aterramos no aeroporto limeño en menos dunha hora. Despois de recoller as maletas tomamos un taxi (previo regateo) para que nos achegue á estación de autobuses da empresa Flores que comunica Lima e Pisco cada 20 minutos. Tamén hai outras compañías que fan este mesmo percorrido con abundantes frecuencias ao longo do día.
Reserva Nacional de Paracas
Atravesar Lima en hora punta da mañá cun taxista inexperto fainos demorar máis dunha hora no traxecto. Chegamos ao mostrador de Flores cinco minutos antes da saída do seguinte bus e abordámolo con dirección a Pisco. Pisco, unha pequena e pouco interesante cidade destruída durante o terremoto do ano 2007, non é o noso destino final. Dende alí deberemos tomar un colectivo ou un taxi que nos achegue á vila de El Chaco (mal chamada Paracas pero máis coñecida por este nome) que será o noso punto de partida para visitar a Reserva Nacional de Paracas e as veciñas Islas Ballestas.
Oasis de Huacachina
Toda viaxe ten o seu cénit. E Halong é sen dúbida “o momento” en Vietnam. Sorprendeunos que dende Hanoi houbera viaxes no día para visitar esta incrible baía con máis de 2000 illas. Entre as tres horas de ida e as tres de volta para percorrer os 170 km que separan Hanoi da baía de Halong apenas queda tempo para dar unha voltiña. Tamén nos sorprendeu que no mellor dos casos a maioría de viaxeiros se conforme cunha excursión de dous días/unha noite na que se dedican menos de 24 horas (e soamente seis horas de navegación) a, para min, baía máis bonita do mundo. Como sempre, haberá quen diga que hai un exceso de explotación turística ou demasiado lixo flotando na auga. Verdade. Non son eu quen de discutilo. Pero, que importa? Esa especie de disparate creativo realizado pola natureza non pode ser cuestionado con argumentos tan superficiais. Non é Venecia unha auténtica beleza a pesar de todos os seus inconvenientes? Por suposto. Halong coma Venecia é deses lugares no mundo que debemos visitar unha vez na nosa vida.
