De Paracas a Nasca polo deserto peruano

Saímos no primeiro voo da mañá Cajamarca-Lima da compañía LC Perú. O voo é puntual e aterramos no aeroporto limeño en menos dunha hora. Despois de recoller as maletas tomamos un taxi (previo regateo) para que nos achegue á estación de autobuses da empresa Flores que comunica Lima e Pisco cada 20 minutos. Tamén hai outras compañías que fan este mesmo percorrido con abundantes frecuencias ao longo do día.

Reserva Nacional de Paracas

Reserva Nacional de Paracas

Atravesar Lima en hora punta da mañá cun taxista inexperto fainos demorar máis dunha hora no traxecto. Chegamos ao mostrador de Flores cinco minutos antes da saída do seguinte bus e abordámolo con dirección a Pisco. Pisco, unha pequena e pouco interesante cidade destruída durante o terremoto do ano 2007, non é o noso destino final. Dende alí deberemos tomar un colectivo ou un taxi que nos achegue á vila de El Chaco (mal chamada Paracas pero máis coñecida por este nome) que será o noso punto de partida para visitar a Reserva Nacional de Paracas e as veciñas Islas Ballestas.

Oasis de Huacachina

Oasis de Huacachina

Seguir lendo

Cajamarca – Cita colonial nas terras altas do norte

Despois de dous días en Trujillo e arredores facemos maletas e seguimos o noso camiño en dirección á serra dos Andes no norte de Perú. Unha viaxe en autobús de máis de sete horas durante a que desfaremos a metade do camiño entre Trujillo e Chiclayo para na cidade de Pacasmayo desviarnos cara ao interior.

Cajamarca dende o Cerro Santa Apoonia

Cajamarca dende o Cerro Santa Apolonia

Os primeiros quilómetros pola costa fanse rápido e son tranquilos e agradables. Pasado Pacasmayo e unha vez que enfilamos cara aos primeiros vales a paisaxe comeza a mostrar pinceladas de cor verde e ofrece magníficos panoramas. O reto comeza a partir da poboación de Tembladera e, sobre todo, de Chilete. A circulación faise moito máis lenta e a estrada convértese nunha sucesión de curvas pechadas cara arriba. A paisaxe a vista de paxaro é arrepiante e vese acentuada polos grandes desniveis que asoman pola dereita e, a ratos, por unha néboa pechada que fan da condución un feito case temerario. O noso bus ten que abrir en cada curva o seu arco de xiro ocupando gran parte da calzada contraria. Son varios as freadas de urxencia que angustian á miña irmá, malia que ninguén pode escapar dunha sensación continua de perigo inminente.

Seguir lendo