Mulleres da etnia himba no Macizo Brandberg e árbores petrificadas en Deadvlei
O noso paso por Namibia consiste nun itinerario de dez días que se corresponde coa segunda etapa dunhas vacacións de verán que comezan en Lesoto e rematan no sur de Suráfrica. Podedes ler as outras partes desta viaxe nos links Lesoto e No Sul de Suráfrica
Hai dous anos e medio, durante unha travesía en barco dende Puerto Natales ata Puerto Montt, pasei a carón da illa de Chiloé, na Patagonia chilena, e escoitei “esa chamada” que transmiten algúns destinos especiais. Naquel momento, ollando as súas costas, sentín que había algún tipo de conexión entre aquela terra e a miña persoa. Esta primeira impresión viríase confirmar cando os meus compañeiros de navegación me recomendaron con moita insistencia que volvese con máis tempo e non deixase de visitar ese bonito recuncho de Chile.
Xa na casa e lendo sobre Chiloé descubrín que o seu primeiro nome, aínda que nunca oficial, foi Nueva Galicia. As razóns para escoller este nome parecen de peso xa que, por unha parte, os primeiros exploradores deste territorio consideraron que a paisaxe era moi parecida á galega e, por outra, o Gobernador de Chile nese momento, Rodrigo de Quiroga, era de orixe galaica.
Puente del Alma
Distrito Palafítico de Pedro Montt en Castro
Despois de dous días en Trujillo e arredores facemos maletas e seguimos o noso camiño en dirección á serra dos Andes no norte de Perú. Unha viaxe en autobús de máis de sete horas durante a que desfaremos a metade do camiño entre Trujillo e Chiclayo para na cidade de Pacasmayo desviarnos cara ao interior.
Cajamarca dende o Cerro Santa Apolonia
Os primeiros quilómetros pola costa fanse rápido e son tranquilos e agradables. Pasado Pacasmayo e unha vez que enfilamos cara aos primeiros vales a paisaxe comeza a mostrar pinceladas de cor verde e ofrece magníficos panoramas. O reto comeza a partir da poboación de Tembladera e, sobre todo, de Chilete. A circulación faise moito máis lenta e a estrada convértese nunha sucesión de curvas pechadas cara arriba. A paisaxe a vista de paxaro é arrepiante e vese acentuada polos grandes desniveis que asoman pola dereita e, a ratos, por unha néboa pechada que fan da condución un feito case temerario. O noso bus ten que abrir en cada curva o seu arco de xiro ocupando gran parte da calzada contraria. Son varios as freadas de urxencia que angustian á miña irmá, malia que ninguén pode escapar dunha sensación continua de perigo inminente.
Chego a Lima con tan só un día e medio por diante para desenvolver a miña actividade profesional. Vou precisar de todo este tempo para darlle solución aos moitos problemas que me agardan agochados nesta cidade. Sen apenas un segundo para o lecer ou para descubrir novos recunchos da capital peruana.
Esta é a miña segunda viaxe a Perú e hai sete anos xa tiven a oportunidade de coñecer esta cidade de vagar, ademais de facer un percorrido pola zona máis turística do país (Arequipa-Lago Titicaca-Cusco-Machu Pichu) e unha escapada ao corazón da selva amazónica peruana (Iquitos).
Máscara no Museo Brüning.
A mestura funciona.
Voo longo e agradable co novo entretemento a bordo da compañía Iberia. Aproveito para ollar catro filmes (e outros catro no voo de volta) e levar con paciencia a falla de sono que sufro ultimamente a bordo dos avións. Despois da recente experiencia coa liña aérea Emirates na miña última viaxe a Hong Kong e Bangkok constato que, malia a mellora no servizo, Iberia ten que seguir dando pasos adiante para acadar a eficacia e boas prestacións das compañías de Oriente Medio.
Edificio do Congreso.
O tempo dedicado a Vietnam non é excesivo (19 días) e decidimos facer unha escapada rápida á fronteira entre Vietnam e China. É unha paisaxe totalmente contrastada coa baía de Halong da que vimos, pero non por iso de menor intensidade. Falamos da zona de alta montaña, os Alpes Tonquineses como foron nomeados polos franceses, no noroeste de Vietnam. É aquí onde se ergue a maior altura do país, o monte Fansipan, ou Phan Xi Pang en vietnamita, e os seus 3.143 m de altitude.
O interese desta visita está relacionado, por unha parte, coas estéticas terrazas de arroz que se estenden tanto polo val coma pola abas das montañas nos arredores da cidade de Sapa, e, por outra, co mercado indíxena de Bac Ha ao que acoden algunhas das numerosas etnias indíxenas de Vietnam.
Arrozais nos arredores de Sapa.
Mulleres hmong flor no mercado de Bac Ha.
Sen lugar a dúbidas, non é un primeiro destino en África Negra.
Hoxe en día Ruanda é un país encantador, de xente amable, e viaxe agradable e tranquila. A súa fermosa paisaxe de outeiros e montañas e as curtas distancias fan de Ruanda un destino perfecto para viaxeiros que busquen unha escapada breve e rompedora. Sen esquecer a súa artesanía máis que aceptable.
Pero dito isto, Ruanda ten falta dun patrimonio de certo nivel, perde en colorido etnográfico con outros países da zona, e os seus parque nacionais están moi por debaixo da vistosidade dos parques de Quenia e Tanzania.
A cita é á noitiña do día 17 na estación de autobuses de Punta Arenas para trasladarnos e embarcar nun simple dique no centro de Puerto Natales. Breve xuntanza coa tripulación para seguir instrucións de salvamento e… a durmir. O barco levantará áncoras ás sete da mañá con marea alta. Pola noite van entrando os camións de mercadorías, que son realmente a xustificación desta liña marítima de escaso transporte de pasaxeiros. Por diante 1.600 km ata Puerto Montt, cunha única parada en Puerto Edén, unha viliña na metade dun fiorde habitado por tan só 300 descendentes de indíxenas kawésqar dedicados á explotación de cholgas, especie de mexillóns xigantes.
Vila de Puerto Edén vista dende o barco