Pescador no Lago Inlé
Templo en Samkar
Para consultar a primeira parte desta viaxe ve-lo link Amando Myanmar I
Xa pasaron catro días dende que chegamos a Myanmar, dous deles en Pyin oo Lwin, a antiga capital estival durante o Protectorado Británico, e outros dous en Mandalay e arredores. Agora toca seguir camiño en dirección sueste para coñecer o que posiblemente sexa o destino máis especial de Myanmar, un lugar que non deixa a ninguén indiferente: o Lago Inlé.
Seguir lendo
Goiás Velho (Cidade de Goiás)
Capela de São Benedito na Praia dos Carneiros
Illa Fernando de Noronha
Como algunhas das miñas viaxes, esta tamén comeza por mor do meu traballo. Unha intensa viaxe de negocios que me levará dende São Paulo a cidades do sur do Brasil (Porto Alegre), do centro (Goiânia) e do nordés (Recife).
Templo de Wat Leam Suwanaram
Illa de Koh Nang Yuan
O que aquí vou contar correspóndese cos últimos catro días dunha viaxe de case dúas semanas que me levou polo Sueste Asiático, percorrendo as capitais de Indonesia, Malaisia e Tailandia así como a illa de Koh Samui ao sur deste último país.
Olinda
Camiño da Praia de Canoa Quebrada
Como noutras ocasións, teño que comezar este post facendo unha aclaración sobre as diferentes viaxes que realizo ao longo do ano. Algunhas son de lecer e, polo tanto, son itinerarios moi pensados para poder ver todos aqueles lugares de cada país que son do meu interese. Outras son viaxes por razóns profesionais nas que aproveito o tempo libre para coñecer os lugares visitados. A esas viaxes tamén podo engadir días suplementarios e pola miña conta, ben para ter tempo dabondo na cidade visitada ou ben para poder achegarme a algún destino próximo.
Como xa manifestei en repetidas ocasións, son un namorado das escapadas de inverno. Nesa época do ano é cando os lugares mostran a súa esencia nun estado máis puro. O que se perde polo peche de servizos por fóra de tempada ou por falta de animación, gáñase en tranquilidade, en mellores prezos e na sensación de estar a ver as cousas coma realmente son. É por esa razón que todos os anos tentamos facer dúas escapadas invernais, unha por España e outra por Europa, ademais de múltiples, pero curtas, escapadas por Galicia.
Vistas de Picos de Europa dende o mosteiro de Santo Toribio de Liébana
Este ano é Bruno quen decide que o noso destino sexa Cantabria. Eu xa tiven varias oportunidades de visitar esta rexión e nesta ocasión nin sequera a barallaba como unha posibilidade. Tiña outros destinos en mente como as bisbarras do sur da provincia de Salamanca ou a Serra de Grazalema, entre Cádiz e Málaga, ou a propia cidade de Málaga que está a beneficiarse de importantes investimentos para mellorar a súa oferta. Pero Bruno nunca estivo en Cantabria e, pola miña parte, …a quén non lle peta volver a unha Comunidade que promete unha boa oferta de natureza ademais de vilas e aldeas entre as mellor conservadas de España?
Museo da Morna
Tal e como relataba nos meus posts de Serbia e Montenegro, as vacacións oficiais deste ano 2016, é dicir as que normalmente realizamos ao final do verán, foron divididas en dúas quendas: Serbia e Montenegro no mes de xullo e as illas de Cabo Verde no mes de Nadal. Dividindo as vacacións deste xeito temos oportunidade de fuxir dunhas festas que non son do noso agrado e, ao mesmo tempo, facer un intermedio soleado no máis cru do inverno. Malia o lixeiro descontento por parte das nosas familias decidimos pasar os días de Noiteboa e o de Nadal nas illas de Cabo Verde, ese país que, tanto na súa situación xeográfica coma na súa realidade cultural, está a medio camiño entre África e Europa.
Bruno en Baía das Gatas
É o noso terceiro día en Cabo Verde e mudamos de illa. A boa visibilidade dende São Vicente durante os días previos permitiunos ver a contorna extremadamente elevada da Illa de Santo Antão. As dúas illas non están afastadas unha da outra pero atravesar o perigoso mar que as separa é outro cantar.
Na vila de Paul
Coido que é un bo momento para facer un pequeno repaso da curiosa xeografía deste país totalmente insular. As dez illas pódense dividir en diferentes grupos dependendo de criterios meteorolóxicos ou orográficos. Se temos en conta o habitual e forte vento que se move polo arquipélago podemos clasificalas entre illas de Barlovento (São Vicente-Santo Antão-Santa Luzia-São Nicolau-Sal-Boavista), é dicir aquelas dende onde sopra o vento, e as de Sotavento (Maio-Santiago-Fogo-Brava), ou illas cara a onde sopra ese vento. É a división máis usual, pero a poboación local tamén fala das illas das praias (Boavista-Maio-Sal), das illas das montañas (Brava-Fogo-Santiago-São Nicolau-Santo Antão) e dunha illa con características especiais e mestura dos outros dous grupos (São Vicente). Ás veces esquecen a Santa Luzia por ser a única delas non habitada.
Hai dous anos e medio, durante unha travesía en barco dende Puerto Natales ata Puerto Montt, pasei a carón da illa de Chiloé, na Patagonia chilena, e escoitei “esa chamada” que transmiten algúns destinos especiais. Naquel momento, ollando as súas costas, sentín que había algún tipo de conexión entre aquela terra e a miña persoa. Esta primeira impresión viríase confirmar cando os meus compañeiros de navegación me recomendaron con moita insistencia que volvese con máis tempo e non deixase de visitar ese bonito recuncho de Chile.
Xa na casa e lendo sobre Chiloé descubrín que o seu primeiro nome, aínda que nunca oficial, foi Nueva Galicia. As razóns para escoller este nome parecen de peso xa que, por unha parte, os primeiros exploradores deste territorio consideraron que a paisaxe era moi parecida á galega e, por outra, o Gobernador de Chile nese momento, Rodrigo de Quiroga, era de orixe galaica.
Puente del Alma
Distrito Palafítico de Pedro Montt en Castro