Goiás Velho (Cidade de Goiás)
Capela de São Benedito na Praia dos Carneiros
Illa Fernando de Noronha
Como algunhas das miñas viaxes, esta tamén comeza por mor do meu traballo. Unha intensa viaxe de negocios que me levará dende São Paulo a cidades do sur do Brasil (Porto Alegre), do centro (Goiânia) e do nordés (Recife).
Cidade do Cabo dende Table Mountain
Casetas de praia en Muizenberg
Paisaxe costeira entre Hermanus e Cidade do Cabo
O barco coa imaxe da Virxe durante a procesión do Carme
O post de hoxe vai ser curto. Quero falar dunha festividade de grande arraigamento e tradición en toda a Galicia costeira: a Festa da Virxe do Carme. Nosa Señora do Monte Carmelo – así é o seu nome menos popular – é unha das múltiples advocacións da Virxe María e unha figura de moita veneración á que se rende culto por toda a franxa marítima da nosa terra.
A Virxe do Carme non só é protectora de aldeas, vilas e cidades (case cen en toda España), é tamén a padroa do mar e dos homes do mar: pescadores, mariñeiros e mariños que forman parte da Armada Española.
Leito vello do río Motława no que destaca o edificio de “A Grúa”
Hai xa uns anos estiven en Gdańsk e nesta nova visita corroboro que a miña primeira impresión era válida: Gdańsk é a cidade con máis encanto de Polonia. Polo menos para min. Ten unha personalidade mellor definida que a sobrevalorada Cracovia e máis atractiva cá de Wroclaw ou Poznan.
Porto Vello de Dubrovnik dende o lazareto
Dubrovnik co forte Bokar e as murallas en primeiro plano e o Monte San Serxio ao fondo á esquerda
Aqueles que viñeron seguindo os últimos posts desta viaxe de verán por Serbia e Montenegro xa deberían saber que o motivo principal para achegarnos a Dubrovnik é que o seu aeroporto funciona como porta de entrada e saída da costa do país veciño, o que, combinado coa oferta de voos da compañía Vueling, permítenos facer un itinerario lineal con entrada por Belgrado e saída dende a costa croata sen ter que desfacer o camiño en ningún momento. Pero tamén hai outra razón de moito peso que é poder pisar en directo algunha das localizacións da prestixiosa serie de televisión “Xogo de Tronos”, xa que tanto Bruno coma eu somos seguidores entusiasmados desta narración pseudohistórica.
Despois da terrorífica e esgotadora viaxe do día anterior, decidimos tomarnos amodo a nosa primeira xornada na costa. Estamos en Kotor e aquí imos pasar as próximas catro noites. Kotor é unha cidade pequena e agraciada, un destino turístico de sol e praia cun desenvolvemento axeitado para gozar de moitos dos beneficios do turismo pero sen ter que sufrir os niveis insoportables de conxestión como os da veciña poboación de Budva ou os totalmente insufribles de Dubrovnik. Pequena, accesible, peonil e acolledora, Kotor é, sen ningunha dúbida, un dos recunchos máis fermosos do Mediterráneo. Pero aínda máis impresionante que a propia vila é a súa baía, Boka Kotorska ou Baía de Kotor, definida en moitas guías como o fiorde máis meridional de Europa. A palabra impresionante non é neste caso un recurso literario senón que significa exactamente a sensación que experimenta un viaxeiro ante a beleza das montañas e do mar que arrodea Kotor. De feito, os valores naturais e culturais da bisbarra de Kotor téñenlle valido a declaración de Patrimonio da Humanidade por parte da Unesco.
Perast dende o mar
A primeira xornada de chegada a Chile foi esgotadora por mor do gran atraso no meu voo procedente de Bos Aires. Aterro en Santiago de Chile e vou directamente á cama.
Zona administrativa en Concepción
Á mañá seguinte quedo no hall do hotel co meu amigo José Manuel, outro cidadán do mundo que se ofreceu para facer ao mesmo tempo de condutor e guía e levarme de visita á costa pacífica, ás cidades de Valparaíso e Viña del Mar. José Manuel é un madrileño de alma galega que vive dende hai catro anos en SDC e non deixa de aproveitar calquera ocasión para manter o seu nexo con Galicia. Saímos ás nove da mañá para percorrer en hora e media de viaxe por autoestrada os 120 quilómetros que separan SDC do Pacífico.
Funicular en Valparaíso
Son consciente de que nin Neuquén nin Rosario son dous destinos habituais para un viaxeiro español que decida coñecer a Arxentina. É obvio que eu tampouco serían quen de visitar estas cidades de non ser por mor do meu traballo.
Despois de pasar a noite en Bos Aires tomo o primeiro voo ao pequeno e novo aeroporto de Neuquén, onde aterro antes das oito da mañá. Nada mais saír á rúa sinto a baixada de temperatura, case invernal. E o vento, forte e incómodo.
Neuquén, capital da provincia do mesmo nome, é considerada a primeira cidade da Patagonia Arxentina cunha poboación superior aos 250.000 habitantes se contamos coa súa aglomeración urbana, incluída a veciña vila de Cipolletti, xa na provincia de Río Negro. Neuquén é ademais unha cidade rica, a cidade do petróleo, famosa polo seu xacemento Centenario perforado por uns 111 pequenos pozos de extracción. E coa segunda reserva de gas fósil a nivel mundial.
Monumento a los Caídos en las Islas Malvinas en Neuquén
Monumento a la Bandera en Rosario
