Graffiti de Bansky preto do muro que separa Cisxordania de Israel
Para coñecer o programa deste día e o resto da estadía en Terra Santa consultar o post Israel
Despois de visitar o Monte das Oliveiras saímos cara a Bethlehem (Belén). Durante os escasos dez quilómetros que separan ambas cidades temos tempo de ir coñecendo algúns feitos do día a día en Palestina que contrastan coas imaxes preconcibidas que tiñamos.
Xudeus ortodoxos no Muro das Lamentacións
Celebración da Festa do Orgullo Gay en Tel Aviv
Chego ao outro confín do Mar Mediterráneo cargado de imaxes e, tamén, dalgún que outro prexuízo. As imaxes foron depositándose dende a miña infancia a base das moreas de noticias que xeraron o asentamento do Estado de Israel e os seus conflitos cos seus veciños e coas terras palestinas ocupadas. Os prexuízos veñen dados pola miña tendencia a colocarme da parte dos que sofren e dos que son sometidos contra a súa vontade. Non estou aquí para facer análise política nin para buscar xustificacións históricas a un problema de difícil solución. Non me quero pronunciar en ningún sentido sen maior coñecemento pero…, o meu corazón está na parte palestina.
Sen lugar a dúbidas, non é un primeiro destino en África Negra.
Hoxe en día Ruanda é un país encantador, de xente amable, e viaxe agradable e tranquila. A súa fermosa paisaxe de outeiros e montañas e as curtas distancias fan de Ruanda un destino perfecto para viaxeiros que busquen unha escapada breve e rompedora. Sen esquecer a súa artesanía máis que aceptable.
Pero dito isto, Ruanda ten falta dun patrimonio de certo nivel, perde en colorido etnográfico con outros países da zona, e os seus parque nacionais están moi por debaixo da vistosidade dos parques de Quenia e Tanzania.
Ás tres horas de barco hai que engadir catro horas máis en bus, con cambio en Muhanga (Gitarama) para chegar a Haye (Butare).
Cando se viaxa por Ruanda hai que ter en conta que hai moitos nomes de poboación que teñen mudado nestes últimos anos e conviven simultaneamente cos antigos. Poño dentro do paréntese os nomes tradicionais.
Haye é moi pequena en comparación con Kigali pero mantén un status de cidade culta e de referencia na historia ruandesa. Haye é a sede da Universidade Nacional e do Museo Nacional de Ruanda. Durante a época colonial belga foi bautizada como Astrida en honra da muller do rei Leopoldo III, e funcionou como centro administrativo da metade norte do territorio Ruanda-Urundi.
Museo Nacional
Teño que recoñecer que non me gusta a pintura africana en xeral, sobre todo cando pretende ser seria. Pero adoro os reclamos publicitarios de tendas e empresas que dun xeito naíf e ás veces moi infantil teñen unha forza que me engaiolan.
![IMG_1073[1]](https://i0.wp.com/cidadanmundo.blog/wp-content/uploads/2015/04/img_107311.jpg?ssl=1)
Saio de Kigali e teño tres horas de bus por diante ata chegar a Gisenyi, no Lago Kivu.
![IMG_1166[1]](https://i0.wp.com/cidadanmundo.blog/wp-content/uploads/2015/04/img_11661.jpg?ssl=1)
A paisaxe constata que o alcume turístico de Ruanda como o País dos Mil Outeiros foi perfectamente escollido. Moreas de outeiros e tamén de altas montañas. Este país elévase dende case os 1000 m sobre o nivel do mar ata os 4.507 m do volcán Karisimbi no seu punto máis alto.
Hai algo de “civilizado” en Ruanda que aínda fai máis inexplicable entender a súa historia recente. Os autobuses venden unicamente as prazas dispoñibles e saen ás horas establecidas, prezos fixos e publicados, venda de billetes…As estradas do país están ben pavimentadas en xeral. A limpeza de Kigali é extensible ó resto do territorio. As vilas e aldeas, na súa pobreza, ofrecen un aspecto curioso e saneado. A maioría de casas e edificios están correctamente pintadas co patrocinio de casas comerciais que deixan as súas marcas e logotipos sobre as fachadas. Vese unha sensibilidade por manter plantas e xardíns coidados con agarimo. Non o entendo!
Os meus amigos preguntábanme a razón pola que decidín viaxar a este pequeno país agochado no centro de África e con tan mala sona… Non hai unha, son varias. Primeiro, hai xa tempo que non pisaba este continente; segundo, Ruanda é un país pequeno cunha superficie algo inferior a Galicia (polo tanto ideal para os poucos días que teño dispoñibles); e finalmente, pero sobre todo, querer entender unha das maiores masacres da historia da humanidade, o xenocidio ruandés.
Hoxe en día, a primeira motivación para achegarse a Ruanda son os gorilas que viven en liberdade no Parque Nacional dos Volcáns formado polos montes Virunga que comparte coa República Democrática do Congo (antigo Zaire), e que tamén habitan o fronteirizo P.N. Bwindi en Uganda. Dende logo non é o que me move a min. Coido que os gorilas están mellor sen as continuas visitas de turistas ávidos de fotografías. E, dende logo, os case 750 US dólares que cobra o Goberno polo permiso de visita parécenme unha turistada elitista que intento non fomentar.